Τιβί or not τιβί?

Εδώ και λίγες μέρες έφυγαν οι δικοί μου για το χωριό και έτσι είμαι home alone! Ωραία η αίσθηση του να μένεις μόνος, η αυτο-οργάνωση και η ανεξαρτησία είναι έννοιες οι οποίες πάντοτε με ιντρίγκαραν...Είμαι στα καλύτερά μου όπως καταλαβαίνετε! Χωρίς τη γκρίνια της μάνας μου, την αγωνία και τον υπερπροστατευτισμό του πατέρα μου, τις τσιρίδες της αδερφής μου...Καλά είναι! Βάζω τη μουσικούλα μου, φτιάχνω το καφεδάκι μου, διαβάζω, μπαίνω στο net και παίρνω παραμάζωμα τα blogs και διαβάζω τις απόψεις αυτών που έχουν την ίδια λόξα με μένα, το να οργανώνουν τις σκέψεις τους και να αρχίζουν το μπλιμπλίκι, βλέπω καμιά ταινιούλα με την Αθηνά, άρχοντας ο Lovos σας λέω!
Και ξέρετε γιατί εκτιμώ τόσο πολύ αυτές τις στιγμές, αυτές τις -εν οικία- διακοπές; Πρίν από καμιά βδομάδα πάει να ανοίξει η αδερφή μου την του-βου και ξαφνικά ακούγεται ένα μπζζζζ, άλλο ένα μπζζζζ, ξανάμανα μπζζζζ, παφ! Αυτό ήταν, το χαζοκούτι, αυτή η αποθήκη ηλεκτρομαγνητικής μαλακίας τα παιξε! Γεια σας! Η αντίδρασή μου;

-Όχι ρε γαμώτο τι θα κάνω τώρα θα κοιτάω τα ντουβάρια; Γιόγκα να κάνω, τι; Να κοιτάζω τη βρύση μην τυχόν στάξει και χαθεί λίγο από το νερό του πλανήτη και βάρος να το χω στη συνείδησή μου;

Δε φαντάζεστε πόσες φορές στόλισα τη θεά Τύχη με το συμπαθέστατο ρήμα 'γαμώ'...
Αυτά την περασμένη Παρασκευή. Πέρασε μια βδομάδα. Κανονικά θα έπρεπε να την πάρω παραμάσχαλα, να την πάω σε κανένα μάστορα (παλιού τύπου η συσκευή) και να περιμένω εναγωνίως την επισκευασμένη τηλε-(θολούρα)-όραση. Αντ' αυτού ξέρετε τι έκανα; Την έγραψα μεγαλοπρεπέστατα στους αδένες μου. Και ποιά τα αποτελέσματα αυτής της πράξης; Έχει ηρεμήσει το κεφάλι μου, προχώρησα μια εργασία για το phd χωρίς να ζοριστώ -διάβασμα με φραπεδάκι- αράξαμε με την Αθηνά και ακούσαμε μουσικούλα, χτες είδαμε και το: "Ο χαμένος τα παίρνει όλα" με τη μορφάρα τον Αγγελάκα, έφτιαξα αυτό το blog, έψαξα ένα σωρό παπαριές για να το στολίσω, άρχισα να κουτσομαθαίνω HTML, να φτιάχνω καλύτερα τοστάκια να τρώω (μην περιμένετε κάτι άλλο ακόμα, έλεος), πότισα τις γλαστρούλες, αύριο θα ρίξω και μια μίνι φασίνα...
Ποιό είναι λοιπόν το ζουμί, ποιό είναι το δίδαγμα; Ασχολήθηκα με ένα σκασμό πράγματα, έψαξα, έμαθα πραματάκια, αλλά και κούλαρα, διασκέδασα, ηρέμησα...Και όλα αυτά χωρίς την τηλεόραση απέναντι από τα μάτια μου! Ποτέ -και ειδικά τα τελευταία χρόνια- δεν ήμουν ώρες ατέλειωτες απέναντι από το 'γυαλί'. Ειδήσεις, μπαλίτσα, εκπομπές του ΣΚΑΪ, άντε και καμία μεσημεριανή αηδιούλα για ξελαμπικάρισμα είναι η τηλεοπτική μου 'τροφή'. Άρχισα να κατανοώ απόλυτα αυτούς τους τυπάδες που cent τσακιστό δε χαλάνε για να δούν τηλεοπτικά προγράμματα. Όλους αυτούς τους αντι-τιβι-στές τους θεωρούσα δήθεν, ψωνάρες, ψεύτες και δε συμμαζεύεται. Είμαι πλέον ένθερμος υποστηρικτής τους, πιστεύω πως είναι ακτιβιστές, αντιστασιακοί οι οποίοι μάχονται κατά της κομποστοποίησης του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Το καθεστώς της παραπληροφόρησης και της τηλε-σάχλας τους σνομπάρει, αλλά κατά βάθος τους φοβάται, τους τρέμει, χέζεται πάνω του σας λέω! Όλοι οι παρουσιαστές, από τον πιο σοβαρό (σοβαροφανή θα 'ελεγα...) μέχρι το πιο φαιδρό τηλε-νούμερο επικαλούνται τους τηλεθατές, τον ΚΟΣΜΟ για να στηρίξουν τις απόψεις τους. Ποιός/ποιά είσαι εσύ που θα μιλήσεις εκ μέρους του κόσμου; Ένας δικτάτορας, ένας μονάρχης, ο Χαμουραμπί;;;
Πίσσα και πούπουλα θέλετε. Να μπουκάρουμε όλοι στα κωλογραφεία σας και να σας επιβάλουμε τη σκληρότερη τιμωρία: να σας βάλουμε με το στανιό να βλέπετε τις αηδίες που οι ίδιοι δημιουργείτε, χωρίς διάλειμμα, χωρίς μέτρο, χωρίς συγκεκριμένη δοσολογία...Αυτή θα είναι η πιο πετυχημένη επανάσταση, σίγουρη πετυχεσά σας λέω!
Θα μου πείτε (για να παίξω λίγο και το ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου) βράζουν όλοι στο ίδιο καζάνι; Φυσικά και όχι! Οι έντιμοι άνθρωποι, δηλαδή οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν συναίσθηση της ευθύνης που κουβαλούν κάνουν σιωπηλά τη δουλειά τους, κι ας μην αναγνωριστεί το έργο τους ποτέ...Όμως αυτό είναι το σωστό; Οι πραγματικά άξιοι, οι σίγουρα καταρτισμένοι πρέπει πάντοτε μα ΠΑΝΤΟΤΕ να είναι οι Δον Κιχώτες του σήμερα -όπως παρουσιάζονται από το σύστημα-;
Βαρέθηκα, κουράστηκα, δε μπορώ να απασχολώ άλλο το μυαλό μου με τις τηλε-κότες και τα τηλε-σκουπίδια. Δε βγάζω την ουρά μου απ' έξω, έχω καταναλώσει κι εγώ τεράστιες ποσότητες ραδιενεργών τηλε-καταλοίπων, έχω χάσει πολύ χρόνο. Καθισμένος αναπαυτικά, λοβοτομημένος πνευματικά. Εγκεφαλικά νεκρός.
Πότε επιτέλους θα σηκωθεί μία θύελλα σε κοινωνικό επίπεδο, η οποία θα αποκαταστήσει τα πράγματα και θα φέρει την αρμονία, τη σοβαρότητα και την ποιότητα στην πληροφόρηση; Πάλι καλά που υπάρχει και το Internet και ακούγονται και δέκα φωνές διαμαρτυρίας...Καλημέρα και να προσέχετε!