Όταν θυμάσαι, ηρεμείς...

Μάλλον έχει δίκιο το φιλαράκι μου ο Καραφλοδαίμονας, του οποίου το άκρως ενδιαφέρον blog θα βρείτε εδώ, όταν λέει ότι "η ωραιοποίηση του παρελθόντος αποτελεί κατά έναν περίεργο τρόπο παρηγορια για το δύσκολο παρόν μας". Έτσι είναι. Σκέφτεσαι πως πάντα υπήρχαν κρίσεις και εντάσεις και κυρίως παίρνεις κουράγιο όταν λες "ε και; Ακόμη και μετά από αυτό βγήκα αλώβητος, σιγά!" Μεγάλο πράγμα οι εμπειρίες και το "ψήσιμο στη ζωή", και φανταστείτε ότι όλα αυτά τα λέω όχι στα 64 αλλά στα 24 μου.
Τις προάλλες, βρήκα μέσα από το facebook, το Δημήτρη, ένα συμμαθητή μου στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο (το ένδοξο 32ο της Αθήνας στην καρδιά των Πατησίων, που στεγαζόταν στα "διδακτήρια" του Μιχαήλ Νομικού, οι περισσότεροι θα γνωρίζετε φυσικά το 8ο, το έτερο σχολείο που βρισκόταν κάτω από την ίδια στέγη). Μισό λεπτό, τι έλεγα;
Α ναι, για το συμμαθητή μου το Δημήτρη! Θυμάμαι ότι ήταν από τα πρώτα παιδιά (φανταστείτε, μιλάμε για τέλη 90s) που είχε κινητό και το κουβαλούσε στην τάξη, ένα ασπρόμαυρο ΝΟΚΙΑ με μονοφωνικούς ήχους, έκανε θραύση τότε...Το παλικάρι είχε τρέλα με το μπάσκετ και τα ηλεκτρονικά, αλλά τσακωνόταν συχνά και με πολλούς. Ωστόσο, γενικά φρόντιζε να περνά απαρατήρητος, και ήταν εντάξει απέναντί μου τουλάχιστον. Όταν τέλειωσε το Λύκειο πέρασε σε μια σχολή της επαρχίας και από τότε -με εξαίρεση 2-3 άκυρες και σύντομες συναντήσεις- έχασα τα ίχνη του.
Όλα αυτά εως ότου τον βρώ στο facebook. Ένα απόγευμα αρχίσαμε να chat-άρουμε...'Που σαι ρε Δημήτρη; Η σχολή;'.Και παίρνω την αποστομωτική και ΑΚΥΡΗ απάντηση:'Ρε φίλε άστα που να στα λέω!Είμαι αστυνομικός, χαχα, γάμησέ τα!'. Αυτό ήταν. Πάνε τα παιδικά πάρτι, οι κοπάνες οι συνοδευόμενες από την αφελή δικαιολογία-ψέμμα 'κύριε έχει προπόνηση η ομάδα βόλεϊ', οι καταλήψεις, το 15μελές, οι αποβολές, το να παίζουμε ποδόσφαιρο με ένα πατημένο κουτάκι coca-cola (ναί, το κάναμε κι αυτό). Πάπαλα! Παρελθόν όλα αυτά και μάλιστα μακρινό, θαμμένο...
Τώρα; Τώρα ο Δημήτρης είναι στην ΕΛ.ΑΣ, εγώ συνεχίζω τις σπουδές μου (ΕΜΠ), ο Θέμης κάνει Phd στην Αγγλία, ο Μανώλης τελειώνει Μηχανολογία,ο...., η....και δε συμμαζεύεται. Μεγαλώσαμε...Πάνε εκείνες οι εποχές, τότε που...
-Ακούγαμε Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Σάκη Ρουβά (παίδες μη γελάτε, ωραία τα παλιά κομμάτια του!), Ρακιντζή, Ημισκούμπρια (Μανώλη θυμάσαι την πόρωση με το 'Βουκολικό') αλλά και Scorpions, Queen, Metallica και...και...
-(Μικρότεροι).Πλησίαζαν γιορτές και τρέχαμε στο Μινιόν ή στο Λαμπρόπουλο με τους γονείς μας και τους αλλάζαμε τα φώτα για να μας πάρουν το SEGA (είχα το Master System II) ή το επιτραπέζιο που ήταν της μόδας σ' εκείνη τη σεζόν...
-Τις μονοήμερες εκδρομές και το πρώτο μπιλιάρδο...στη Χαλκίδα...
-Την τριήμερη στα Γιάννενα και τις πόρτες που τρώγαμε στα clubs της περιοχής. Με μέσον -Ηπειρώτισσα η φυσικός μας- καταφέραμε και μπουκάραμε για να ζήσουμε την πρώτη μας club-o-εμπειρία
-Το πρώτο μου κόλλημα με κοπέλα και οι ομολογουμένως αστείες και αγωνιώδεις προσπάθειές μου να τη 'ρίξω'
-Τις πρώτες ατέλειωτες βόλτες με αμάξι με τη μουσική στο τέρμα (Νίκο θυμάσαι;), τις πρώτες διακοπές με φίλους, τα καφριλίκια στην Πατησίων, τον Αντώνη να το παίζει λιπόθυμος και τις γιαγιάδες να κοιτάζουν αποσβολωμένες και εμάς τους υπόλοιπους να έχουμε ΚΛΑΣΕΙ στο γέλιο!
Τότε...μια απλή λέξη αλλά πόσα κουβαλάει η ρημάδα...Τα ματαλέμε!

ΥΓ: Η φωτογραφία είναι από το group του 32ου Γυμνασίου στο facebook, απλά τη δανείζομαι. Τα credits στο μέλος που την ανέβασε! Εντυπωσιακό πλάνο!