Καθημερινές τραγικότητες (ή πώς σου τη βαράει να γράψεις σε ένα blog μετά από 3 μήνες)

Αγαπητοί αναγνώστες του εν λόγω άκρως ενημερωμένου και υφιστάμενου ανανέωση (χαχαχαχα εδώ γελάμε) blog μου χαίρετε! Έχετε δίκιο να απορείτε και να αναρωτιέστε: 'για πού την έκανε ο τύπος, κούνησε μαντίλι για διακοπές τον Αύγουστο και έκτοτε αγνοείται η τύχη του, πού στα κομμάτια πήγε; Στον αγύριστο; Μήπως τον παρέσυρε το κύμα στις ακτές του Ιονίου; Βρε μήπως έκανε ποδήλατο στις ακτές της Μεσσηνίας και σκοτώθηκε;'

Στην παραπάνω παράγραφο έδωσα και από ένα hint σχετικά με το πού, σε ποιές παραλίες άπλωσα το απολλώνειο κορμί μου (ξαναγελάμε). Περάσαμε υπέροχα, πήγαμε με την Αθηνά στα πάτριά της εδάφη στη Μεσσηνιακή Μάνη. Περιττό να σας πώ ότι μου έκανε φοβερή εντύπωση το κλίμα. Οκ, ήταν ανυπόφορη η ζέστη αλλά δεν πέθαινες από την υγρασία -το μαρτύριο της...σταγόνας το βίωσα σε άλλα μέρη-. Ο κόσμος πολύ καλός, ευγενέστατος, γραφικότατο το μέρος και όχι ελεεινά τουριστικό (βλέπε Μύκονος). Κάναμε και μίνι εκδρομούλα με...ποδήλατα, επισκεφθήκαμε σε ένα απόγευμα τρεις υπέροχες παραλίες -μετά ήμαστε κουρέλια από την κούραση- καθώς και το τοπικό μουσείο (κάστρο βυζαντινής περιόδου). Γενικά οι εντυπώσεις που μου άφησε είναι οι καλύτερες, μια χαράδρα με λίγα λόγια! Εν καιρώ θα ανεβάσω και το αντίστοιχο πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Η δεύτερή μας αυγουστιάτικη απόδραση έγινε στο Ιόνιο πέλαγος και συγκεκριμένα στη Λευκάδα. Από το νησί αξίζει αποκλειστικά σχεδόν μόνο η δυτική του πλευρά. Η πόλη της Λευκάδας δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, οι παραλίες όμως στην πλευρά που 'κοιτάει' προς Ιταλία δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από εξωτικά νησιά στη μέση του ωκεανού. Η βάση μας ήταν η Βασιλική, ένα πανέμορφο χωριουδάκι στο νότο απ' όπου ξεκινήσαμε 2-3 φορές για τις μίνι αποδράσεις μας.
Για να μην σας κουράζω με περιγραφές και για να μιλάω πρακτικά, το καλοκαίρι που ρχεται σκάστε μύτη Βασιλική με τα απαραίτητα για camping, βρείτε ένα μέρος σκιερό, στήστε το τσαντίρι σας εκεί και οργώστε τις γύρω παραλίες ξεκινώντας από το μαγευτικό Αγιοφίλι. Όταν μας άφησε εκεί το καραβάκι ένιωσα σαν τον Tom Hanks στο Ναυαγό -μπήκα κατευθείαν στο πετσί του ρόλου ελέω μαλλιού και μουσιού-. Ψιλή άμμος και πεντακάθαρα νερά. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Α! Όσον αφορά το φαγητό, όλη η παρέα ψήφισε σουβλάκι στου Γιάννη στη Βασιλική!
Φιλικότατο service, εκλεκτά εδέσματα και εξυπηρέτηση σε χρόνο dt -πάντα σε σύγκριση με τον όγκο των πεινασμένων τουριστών, ο οποίος ήταν κάθε φορά σεβαστός-. Αν μάλιστα προσθέσουμε και τον ντελιβερά -μια σουρεαλιστική φυσιογνωμία, ξυρισμένο κεφάλι και μούσι με κοτσίδες- καθώς και τις χιουμοριστικές ατάκες του, τότε όλοι οι δρόμοι μας οδηγούν σ' αυτό το σούπερ μαγαζάκι.

Τι άλλο να δηλώσω σχετικά με το καλοκαιράκι; Απλά να πώ ότι έχει φύγει εδώ και καιρό και οι αναμνήσεις με τις οποίες με 'τροφοδότησε' με συντροφεύουν αρκετές φορές και με χαλαρώνουν. Επέστρεψα, λοιπόν με μπαταρίες γεμάτες, με διάθεση και όρεξη για δημιουργία. Τώρα πλέον είναι Οκτώβρης (ή Οχτώβρης όπως λένε κάποιοι) και είμαι κυριολεκτικά με τα μυαλά στο μπλένετερ. Τρεχαλατζής, αεικίνητος και τεστάρω την ψυχραιμία και τις αντοχές μου στα επιμέρους φορτία που έχω αναλάβει. Phd, δουλειά για να βγαίνει κανά ψιλό, ξένη γλώσσα. Οι ευθύνες πολλές, ο χρόνος λίγος, η ελαστικότητα μικρή...Αυτό τουλάχιστον που με 'φτιάχνει' είναι ότι με όλα αυτά αισθάνομαι ενεργός, ζωντανός και μάχιμος. Στο κάτω-κάτω δεν πρόκειται για σκλαβιά ούτε για αντικείμενα και δράσεις τις οποίες κάποιος μου επέβαλε με το στανιό.
Όταν νιώθεις ότι η μπάλα είναι στα δικά σου πόδια, κάνεις τα πάντα για να την κρατήσεις, αν μάλιστα είσαι και φαντεζί παίχτης, η αγωνία της κατοχής γίνεται μια ευχάριστη πρόκληση. Την καλημέρα μου.