Συνέντευξη τύπου του Prince!!!

Αν και πολλοί οπαντοί της ομάδας αυτής με έχουν βρίσει πολλές φορές, πιο παλιά είχαν τυπώσει πεντοχίλιαρα με τ' όνομά μου, παρ' όλα αυτά ντέχτηκα να είμαι γκια τρίτη και φαρμακερή φορά στον πάγκο της ΑΕΚ.
Ο πρώτος εξάδερφος του Dusan Bajevic, Prince

Με έκουν αποκαλέσει προντότη, φραγκοφονιά, ταρίφα, όμως είμαι ένας απλός άντρωπος που ήρτε πρίν 30 και παραπάνω κρόνια γκια να βγκάλει το ψωμί του. Ένας πρίγκιπας χωρίς στέμμα, ένας ντιάντοκος χωρίς τρόνο. Ντεν μπορεί ο κύριος Κατζηχρήστος και η κάτε Original να κινούνται κάτε φορά εναντίον μου!
Ο Dusan Bajevic με τον Sir Alex Ferguson

Πρέπει να καταλάβουν ότι είμαι ένα πείραμα του CERN, είμαι η πρώτη απόντειξη του ότι η κρονομηκανή υπάρκει. Γκι' αυτό έφυγκα το 1996 από ΑΕΚ και πήγκα στο Ολυμπιακό. Όκι γκια τα λεφτά του Κόκκαλη, απλά έτσι μου είπαν κορυφαίοι επιστήμονες (γκαύροι). Έτσι και τώρα που κλείνει ένας κύκλος και το 2012 έρκεται και μαζί του έρκεται και το τέλος του κόσμου, όλα τα τελειώσουν.
Τα ξαναπάω στο Ολυμπιακό μετά, μετά πάλι ΠΑΟΚ, μετά πάλι τα σας έρτω, μετά πάλι Ολυμπιακό (έκω συνεννοηθεί με τον Κόκκαλη, ενημέρωσα και Τάκη (Περσία όκι Τσουκαλά)), μετά πάλι Ερυτρό Αστέρα, μετά Άρη και στο τέλος γκια τέταρτη φορά στη ΑΕΚ (αν υπάρκει).

Άγγλος μπατζανάκης του Dusan Bajevic

Αφήστε με λοιπόν να κάνω ντουλειά μου: να παίζω κομπολόι μου, να κοιμάμαι στον πάγκο, να μπαίνω γκήπεντο με την κοστουμάρα μου, να κάνω αλλαγκές αφού λήξει ο αγκώνας, να φωνάζω σε ντιμοσιογκράφους, να λέω 2 λέξεις σε 15 λεπτά σε συνέντευξη τύπου.
Πού ξέρετε, μπορεί να ξαναφέρω 6 ισοπαλίες σε Champions League. Μπορεί να φέρω Οκκά, Μάριch, Ρέζιch, και άλλους πολλούς παγκόσμιους μπαλαντόρους. Είντατε Ολυμπιακός; Σήκωσε πρωτατλήματα (και) με αυτούς! Αφήστε πρίγκιπα να κάνει ντουλειά του. Ακούω ερωτήσεις.

Bill Murray for President!

Χτες βράδυ έλιωσα στο διάβασμα. Κατέβαζα ένα σωρό papers σχετικά με το αντικείμενο που μελετάω, τα τύπωνα και τους έριχνα μια ματιά, όσο προσεκτική μπορούσε να είναι αυτή από ένα σημείο κι έπειτα...Στο εντελώς άκυρο είπα να ψάξω για καμια ταινιούλα. Ήθελα να δω κλασική 80ίλα με Bill Murray. Λύσσαξα μπορώ να πώ! Κατέληξα στην ταινία "Stripes" του 1981 (μερικές ενδεικτικές ατάκες επιλεγμένες από το σενάριο μπορείτε να βρείτε εδώ).
Κλασική αμερικανιά του 80, ένα τυπικό ρεμαλόσκυλο χάνει δουλειά, σπίτι, αμάξι, γκόμενα μέσα σε λίγες ώρες, σε μια φάση βλέπει σχετικό μήνυμα στην TV και του 'ρχεται να καταταγεί στο στρατό ως επαγγελματίας οπλίτης. Σα να μην έφταναν όλα αυτά ψήνει και τον κολλητό του (επίσης κλασική Ghostbusters φυσιογνωμία) και περνούν μια ωραία πρωία την πύλη. Εκεί εκτυλίσσονται διάφορα κωμικοτραγικά σκηνικά (οι χαρακτήρες αντικατοπτρίζουν τον κλασικό Αμερικάνο 'εκπρόσωπο' της εργατικής τάξης της τότε εποχής) ενώπιον του σεβάσμιου και αυστηρού αξιωματικού, ο οποίος έχει από την αρχή βάλει τον Murray στο μάτι.
Όπως καταλαβαίνετε βαριέμαι να γράψω περισσότερα για το story (έτσι κι αλλιώς δεν είναι ο σκοπός της ανάρτησης αυτής). Θέλω να επικεντρωθώ στο 'φαινόμενο' Bill Murray. Πιστεύω ότι ο τύπος αυτός, ειδικά στην ταινία αυτή αντικατοπτρίζει και το μέσο Νεοέλληνα, το σημερινό πενηντάρη. Έψαξα λοιπόν και βρήκα στοιχεία για το Billy:

Γεννήθηκε στην Ελασσόνα από γονείς αγρότες, αγωνιστές του ΕΑΜ. Το τέλος του εμφυλίου τον βρίσκει στην Ουγγαρία. Η βαρετή ζωή της Βουδαπέστης δεν ταίριαζε στο ανήσυχο και επαναστατικό πνεύμα του μικρού Βασιλάκη Μάρη κι έτσι στα 20 του αυτομόλησε στην Ελλάδα. Από μικρό το παιδάκι αυτό το βάραγε η γκαντεμιά. Μάλιστα ήταν τόσο γκαντέμης που κατάφερε να περάσει τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα την 21η Απριλίου του 1967. Τότε ήταν που αναγκάστηκε να βγεί στην παρανομία αφού αμερικανοποίησε το όνομά του (Bill Murray) και έβγαλε πλαστό διαβατήριο.
Σημαντική μοφή του αντιδικτατορικού αγώνα, μπήκε στις τάξεις του ΠΑΚ εσωτερικού και πήρε μέρος σε βομβιστικές επιθέσεις εναντίον της Finos Films (τον απέρριψαν λόγω "βλαχιάς" σε μια οντισιόν του Εθνικού Θεάτρου). Το 1972 πετυχαίνει και εισάγεται πρώτος στη σχολή Ηλεκτρολόγων-Μηχανολόγων του ΕΜΠ. Στο πρώτο μόλις έτος των σπουδών του παίρνει υποτροφία και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεση της στήλης Murray. Πρόκειται για τη φιάλη εκτόξευσης αντιύλης με στόχο την εξολόθρευση εξωγήινης "γλίτσας" -βλέπε Ghostbusters, 1984-. Παρά την υποτροφία που λάμβανε, τα λεφτά δεν ήταν αρκετά για βρεθεί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και να υλοποιήσει το American Dream κι έτσι ο Bill εργαζόταν ως σερβιτόρος, γαζώτρια και μετρ σε μπουζουξίδικα.
στήλη Murray

Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 τον βρίσκει στο ίδιο αεροπλάνο με το Νίκο Μαστοράκη με προορισμό το Los Angeles. Στην πτήση ο Bill γνώρισε το Νίκο αλλά δεν καταλάβαινε γρί από τα λεγόμενα του Μαστοράκη. Όταν ο Μαστ του πρότεινε να παίξει σε ταινία του ο Bill ξεστόμισε ένα "eeh?" με έναν κλασικό γελαδάρικο μορφασμό. Ο Μαστοράκης το εξέλαβε ως άρνηση κι έτσι, άθελά του ο Bill Murray έκανε μια θαυμάσια επαγγελματική κίνηση: δε συνεργάστηκε με το Μαστοράκη.
Το 1981 ο Bill πρωταγωνιστεί στην ταινία "Stripes", στην οποία μπορεί εξωτερικά να φαίνεται το χαζοαμερικανικό του πράγματος, όμως στην πραγματικότητα αποτελεί ύμνο κατά του μιλιταρισμού.
Το 1984 κι αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Brain Theory και έκανε και 7μισι διδακτορικά στο Computer Science (το όγδοο το βαρέθηκε και το άφησε) πρωταγωνίστησε στην ταινία Ghostbusters, η οποία είναι η πρώτη κινηματογραφική παρουσίαση διδακτορικής διατριβής (στήλη Murray).
Ο Murray πάντα αντιμετώπιζε πρόβλημα με την αγγλική γλώσσα. Αμέτρητες ήταν οι φορές που σκέφτηκε να τα παρατήσει και να γυρίσει στην Ελλάδα και να γλείψει κανένα βουλευτή μπας και τον διορίσει στον ΟΤΕ. Όμως όχι! Ο Bill δε λύγισε. Μάλιστα, για να σατιρίσει τη δυσκολία προσαρμογής του ως πρός τη γλώσσα, έπαιξε στην ταινία "Lost in translation".
Εδώ βλέπουμε ότι αν και έχουν περάσει τα χρόνια ο Βασίλης δεν ξεχνάει τις ρίζες του. Είναι έτοιμος να παραγγείλει ούζο και ποικιλία, μη σας πω ότι στο παρά πέντε δεν πρότεινε στον κρυόκωλο παρουσιαστή να παίξουν μια παρτίδα τάβλι ή πρέφα.

*Ανεξάρτητα πάντως από τις παραπάνω 'χαριτωμενιές' πιστεύω ότι είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός!

Όχι στη δικτατορία της ηλιθιότητας (vol.2)!

Συνεχίζοντας ακάθεκτοι το μελωδικό μας ταξίδι στο νεοελληνικό πεντάγραμμο, έχουμε τους εξής επιπλέον εκπροσώπους του (επαναλαμβάνω ότι τα γράφω for fun):

-Γιώργος Τσαλίκης
... aka Τσαλικόπαιδο aka Πιθήκι aka "ΣΕ". Πρόκειται για γιατρό-τραγουδιστή-παρουσιαστή του τηλεπαιχνιδιού "PasΣ(Ε)word". Έγινε διάσημος από την εφεύρεση του test "ΣΕ", το οποίο έσωσε χιλιάδες ηλικιωμένους από την οστεοπόρωση, πάθηση η οποία άρχισε με τον καιρό να εξαλείφεται. Και αυτό χάρις στο Γιώργο Τσαλίκη και το test "ΣΕ" το οποίο είναι ουσιαστικά η πρώτη παγκόσμια εφαρμογή της χορευτικής πιθηκο-φυσιοθεραπείας.
Ο Γιώργος Τσαλίκης γεννήθηκε στο ΣΕκονήσι, όπου έκανε και τα πρώτα του καλλιτεχνικά άλματα. Λέγεται ότι όταν γεννήθηκε έιχε βάρος 7 κιλά από τα οποία τα 4 ήταν ζελές της Loreal. Από μικρός είχε ιδιαίτερη κλίση στο τραγούδι και στη γναθοχειρουργική. Αυτό ήταν ουσιαστικά το στοιχείο που τον έκανε να πάει στη Ρουμανία να σπουδάσει ιατρική. Φυσιογνωμία πολιτικά ανήσυχη, πρωτοστάτησε στις διαμαρτυρίες κατά του καθεστώτος Τσαουσέσκου. Όμως το 1987 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε μόνιμη παραφωνία. Αν και του απονεμήθηκε χάρη μετά την κατάρρευση του ανατολικού συνασπισμού, ο Τσαλίκης δεν τη δέχτηκε γιατί θέλησε, όπως είπε, να συνεχίσει να ζεί με τα ελαττώματά του.
Το 1994 το Τσαλικόπαιδο γίνεται μέλος της Εθνικής Ομάδας Θετικής Ενέργειας, η οποία συμμετείχε τότε στο Παγκόσμιο Κύπελλο που έλαβε χώρα στις ΗΠΑ, με προπονητές τους Αλκέτα Παναγούλια και Θέμη Γεωργαντά. Η Ε.Ο.Θ.Ε εισέπραξε 4 γκολάκια στο πρώτο ματς με την Αργεντινή και 4 στο δεύτερο από τη Βουλγαρία και όλο το θυμό του coach τον εισέπραξε το Τσαλικόπαιδο, το οποίο έπαιζε στη θέση του ΣΕντερ μπακ (δείτε το σχετικό βίντεο).
Πικραμένος ο Γιώργος αποφάσισε να στραφεί στο τραγούδι. Έκτοτε μας ταλαιπωρεί...

-Νότης Σφακιανάκης
Γεννήθηκε στη λεβεντογέννα Κρήτη από μία τσίχλα και ένα μουστάκι. Εθνικά υπερήφανος, δεν ξεχνάει να μας πεί κάθε φορά ότι το Έθνος το κατατρέχουν συμφορές και τα σχετικά. Από μικρός μάλωνε με τον αδερφό του για το πότε θα κλείσει το air condition. Σπούδασε βιβλιοθηκονομία στο Πανεπιστήμιο του Greenwitch και έκανε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη φαβοριτολογία. Τραγούδησε πολλά και διάφορα ζεϊμπέκικα τα οποία χορεύονται ακόμη στα clubs ανά την επικράτεια (μετά όμως τις 3 τα ξημερώματα, μέχρι εκείνη την ώρα παίζουν μόνο mainstream μουσική). Φήμες θέλουν το Νότη Σφακιανάκη να κατάγεται από το Σείριο. Λέγεται ότι είναι ο πρώτος αγωνιστής του '21 που σήκωσε το λάβαρο της Επανάστασης.
Αρκετές δεκαετίες αργότερα θα πολεμήσει τα ιταλικά φασιστικά στρατεύματα στην Πίνδο στο πλευρό του Κώστα Πρέκα. Μετά το τέλος του πολέμου αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη μεγάλη του αγάπη: το τραγούδι.

Όχι στη δικτατορία της ηλιθιότητας!

Χατζηγιάννης, Onirama, Stavento, Goin' Through και άλλοι πολλοί αποδεικνύουν ότι ίσως και να μη στέκει τελικά η δαρβινική λογική. Σαχλά κομμάτια, πλαστικές μουσικές, στίχοι που δε θα έγραφε ούτε ένα δεκάχρονο και γενικά παρακμή. Παρακμή και μίρλα στο (εμπορικό πάντα) καλλιτεχνικό ελληνικό στερέωμα. Καθημερινά αποδεικνύεται ότι οι συνθέσεις που εντάσσονται στην εγχώρια "μουσική βιομηχανία" αποσκοπούν μόνο στο να αποτελούν μουσικό χαλί διαφημίσεων του ΟΤΕ, της Lacta και εταιριών κινητής τηλεφωνίας. Σαν να μην έφτανε αυτό, τα ραδιόφωνα ξημεροβραδιάζονται με εκνευριστικά playlists αποτελούμενα από τέτοια "αριστουργήματα". Βιώνουμε λοιπόν τη δικτατορία των playlists και των μουσικών λυμάτων. Ας τους πάρουμε όμως έναν-έναν μερικούς από αυτούς (τα ακόλουθα σχόλια είναι ΚΑΘΑΡΑ χιουμοριστικού χαρακτήρα και σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω την αλήθειά τους):

-Μιχάλης Χατζηγιάννης
Ο επίσημος τραγουδιστής του ΟΤΕ, του 11888, του Conn-x και όλων των προϊόντων και θυγατρικών του ΟΤΕ. Τραγούδια εκνευριστικά, ένα λαϊκοπόπ μίγμα πασπαλισμένο με αμανέδες, ηλεκτρικές κιθάρες, κλεμμένα μοτίβα και γενικά ένα μιξαρισμένο κουλουβάχατο. Κάθε κομμάτι του είναι παραλλαγή-φωτοτυπία ενός άλλου. Ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να κλωνοποιήσει τον ήχο. Όσο για τη φωνή; Δε θα πώ φυσικά ότι δεν έχει φωνή το παλικάρι απλά η χροιά του και το κακομοιρτζίδικο που βγάζει είναι το κάτι άλλο. Σύμφωνα με έρευνες αρκούν 2 ώρες ακρόασης του Χατζηγιάννη για να πέσει το IQ μας κατά 20%. Προσωπικά εικάζω ότι στις φυλακές του Guadanamo καθημερινά, με το πρωινό εγερτήριο ακούγεται για καμιά ώρα το "Χέρια Ψηλά" από τα μεγάφωνα των φυλακών. Οι φρουροί φυσικά φορούν ωτοασπίδες...

-Onirama (ή Oni-κλάμα)
Ποπ-ροκ συγκρότημα από Θεσσαλονίκη μεριά. Τους ανέδειξε ο Αντώνης Ρέμος μέσα από κάποια live αποκαλώντας τους και Oniremos. Λέγεται ότι το Oniremos είναι συνθηματικό μιας και τα μέλη της μπάντας είναι πράκτορες της Mosad και ως στόχο έχουν τη διάβρωση της ελληνικής κουλτούρας, μουσικής και γλώσσας. Αυτό αποδεικνύεται από την απλοϊκότητα των στίχων (παραθέτω παράδειγμα):

Έχω έναν κόσμο μικρό κρυμμένο μες στο μυαλό
Έχω μαζί μου ένα αστέρι που το πολυαγαπώ
Κοντά μου ήρθες εσύ, μια πεταλούδα μικρή
Ένα παράξενο πλάσμα, δίχως λογική

Όλοι μιλούν για αγάπη από καρδιάς
Όμως τα ψεύτικα λόγια δε φτάνουν σε μας
Λένε πως έχουνε ζήσει εμπειρίες ζωής
μα σαν βγάλουν τη μάσκα τρέχεις για να κρυφτείς

Σε θέλω σαν τρελός, δεν είμαι μοναχός
Στο όνειρο πετάω και νιώθω δυνατός
Σε θέλω σαν τρελός, μαζί σου ολοταχώς
να μπούμε σ' ένα τρένο να γίνουμε καπνός

Έχω έναν κόσμο μικρό, φτιαγμένο μόνο για δυο
που δε χωρά τίποτα άλλο μόνο να σ' αγαπώ
μα αυτές τις τρεις συλλαβές και με δυο θέσεις κενές
μες στης καρδιάς το ταξίδι να χαθούμε απ' το χθες

Αν προσθέσουμε τους στίχους βλέπουμε ότι είναι 4+4+4+4=16, 6+1=7, πράγμα το οποίο συμβολίζει τις επτά σφραγίδες της Αποκάλυψης. Δηλωτικός του μίσους που τρέφουν οι Onirama για τον απανταχού ελληνισμό, υπακούοντας τυφλά σε εντολές του Darth Vader και του Henry Kissinger είναι ο στίχος: "Κοντά μου ήρθες εσύ, μια πεταλούδα μικρή
Ένα παράξενο πλάσμα, δίχως λογική." Εδώ γίνεται μια ξεκάθαρη αναφορά στους Νεφελίμ καθώς και στα πνεύματα τα φέροντα αρνητική ενέργεια.
Πώς όμως εξαπλώθηκε τόσο εύκολα η φήμη των Onirama; Φήμες επίσης λένε ότι οι περιοδείες του συγκροτήματος χρηματοδοτούνται από τον George Soros και διάφορα 'ιδρύματα'. Δε σας κάνει εντύπωση ότι κάνει θραύση μία μπάντα της οποίας ο τραγουδιστής τραγουδάει χωρίς καθόλου συναίσθημα (σχολή Maryl Streep) και επιπλέον τα τραγούδια τους είναι τόσο αδιάφορα όσο το περιστέρι που πετάει στο απέναντι μπαλκόνι; Απορώ πως δεν έχουν γράψει σχετικά με αυτό το φλέγον ζήτημα ο Δημοσθένης Λιακόπουλος, ο Ανέστης Κεραμυδάς και ο Χαρδαβέλλας.

-Stavento
Κλώνοι του Pierluigi Collina οι οποίοι περιφέρονται σε συναυλίες και φεστιβάλ και εκτοξεύουν 666,6 στίχους το λεπτό. Λέγεται ότι αν βαλεις το cd τους να παίζει ανάποδα και επεξεργαστείς το σήμα προκύπτουν όλες οι ομλίες του Αλέκου Αλαβάνου στο ελληνικό αλλά και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο! Έχουν άμεση συγγένεια με τα Orks καθώς και με τους Καλικάντζαρους της παράδοσής μας. Έχει ακουστεί ότι η Bergmann Kord τους προσέφερε έναν πακτωλό χρημάτων για να διαφημίσουν τα προϊόντα τους αλλά αυτοί αρνήθηκαν πεισματικά. Λένε ότι είναι πιστοί στις αρχές της καραφλής σοσιαλδημοκρατίας. Ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου έχει στο mp3 του όλα τους τα κομμάτια και τα ακούει κάθε φορά που βολτάρει με το ποδήλατό του στα Βου-Που (Που?). Μάλιστα, όταν μπερδεύτηκε η αλυσίδα και έπεσε, άκουγε το "Όμορφη".

Αλήθεια ποιοί αλήθεια είναι οι δικοί σας πιο μισητοί τροβαδούροι; Δε βάζω poll επειδή οι επιλογές τείνουν στο άπειρο. Έλα να βλέπω comments!
Στην επόμενη ανάρτησή μου θα αναφερθώ και σε άλλους αστέρες του πενταγράμμου. Να πρόσέχετε τι ακούτε!

Καθημερινές τραγικότητες (ή πώς σου τη βαράει να γράψεις σε ένα blog μετά από 3 μήνες)

Αγαπητοί αναγνώστες του εν λόγω άκρως ενημερωμένου και υφιστάμενου ανανέωση (χαχαχαχα εδώ γελάμε) blog μου χαίρετε! Έχετε δίκιο να απορείτε και να αναρωτιέστε: 'για πού την έκανε ο τύπος, κούνησε μαντίλι για διακοπές τον Αύγουστο και έκτοτε αγνοείται η τύχη του, πού στα κομμάτια πήγε; Στον αγύριστο; Μήπως τον παρέσυρε το κύμα στις ακτές του Ιονίου; Βρε μήπως έκανε ποδήλατο στις ακτές της Μεσσηνίας και σκοτώθηκε;'

Στην παραπάνω παράγραφο έδωσα και από ένα hint σχετικά με το πού, σε ποιές παραλίες άπλωσα το απολλώνειο κορμί μου (ξαναγελάμε). Περάσαμε υπέροχα, πήγαμε με την Αθηνά στα πάτριά της εδάφη στη Μεσσηνιακή Μάνη. Περιττό να σας πώ ότι μου έκανε φοβερή εντύπωση το κλίμα. Οκ, ήταν ανυπόφορη η ζέστη αλλά δεν πέθαινες από την υγρασία -το μαρτύριο της...σταγόνας το βίωσα σε άλλα μέρη-. Ο κόσμος πολύ καλός, ευγενέστατος, γραφικότατο το μέρος και όχι ελεεινά τουριστικό (βλέπε Μύκονος). Κάναμε και μίνι εκδρομούλα με...ποδήλατα, επισκεφθήκαμε σε ένα απόγευμα τρεις υπέροχες παραλίες -μετά ήμαστε κουρέλια από την κούραση- καθώς και το τοπικό μουσείο (κάστρο βυζαντινής περιόδου). Γενικά οι εντυπώσεις που μου άφησε είναι οι καλύτερες, μια χαράδρα με λίγα λόγια! Εν καιρώ θα ανεβάσω και το αντίστοιχο πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Η δεύτερή μας αυγουστιάτικη απόδραση έγινε στο Ιόνιο πέλαγος και συγκεκριμένα στη Λευκάδα. Από το νησί αξίζει αποκλειστικά σχεδόν μόνο η δυτική του πλευρά. Η πόλη της Λευκάδας δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, οι παραλίες όμως στην πλευρά που 'κοιτάει' προς Ιταλία δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από εξωτικά νησιά στη μέση του ωκεανού. Η βάση μας ήταν η Βασιλική, ένα πανέμορφο χωριουδάκι στο νότο απ' όπου ξεκινήσαμε 2-3 φορές για τις μίνι αποδράσεις μας.
Για να μην σας κουράζω με περιγραφές και για να μιλάω πρακτικά, το καλοκαίρι που ρχεται σκάστε μύτη Βασιλική με τα απαραίτητα για camping, βρείτε ένα μέρος σκιερό, στήστε το τσαντίρι σας εκεί και οργώστε τις γύρω παραλίες ξεκινώντας από το μαγευτικό Αγιοφίλι. Όταν μας άφησε εκεί το καραβάκι ένιωσα σαν τον Tom Hanks στο Ναυαγό -μπήκα κατευθείαν στο πετσί του ρόλου ελέω μαλλιού και μουσιού-. Ψιλή άμμος και πεντακάθαρα νερά. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Α! Όσον αφορά το φαγητό, όλη η παρέα ψήφισε σουβλάκι στου Γιάννη στη Βασιλική!
Φιλικότατο service, εκλεκτά εδέσματα και εξυπηρέτηση σε χρόνο dt -πάντα σε σύγκριση με τον όγκο των πεινασμένων τουριστών, ο οποίος ήταν κάθε φορά σεβαστός-. Αν μάλιστα προσθέσουμε και τον ντελιβερά -μια σουρεαλιστική φυσιογνωμία, ξυρισμένο κεφάλι και μούσι με κοτσίδες- καθώς και τις χιουμοριστικές ατάκες του, τότε όλοι οι δρόμοι μας οδηγούν σ' αυτό το σούπερ μαγαζάκι.

Τι άλλο να δηλώσω σχετικά με το καλοκαιράκι; Απλά να πώ ότι έχει φύγει εδώ και καιρό και οι αναμνήσεις με τις οποίες με 'τροφοδότησε' με συντροφεύουν αρκετές φορές και με χαλαρώνουν. Επέστρεψα, λοιπόν με μπαταρίες γεμάτες, με διάθεση και όρεξη για δημιουργία. Τώρα πλέον είναι Οκτώβρης (ή Οχτώβρης όπως λένε κάποιοι) και είμαι κυριολεκτικά με τα μυαλά στο μπλένετερ. Τρεχαλατζής, αεικίνητος και τεστάρω την ψυχραιμία και τις αντοχές μου στα επιμέρους φορτία που έχω αναλάβει. Phd, δουλειά για να βγαίνει κανά ψιλό, ξένη γλώσσα. Οι ευθύνες πολλές, ο χρόνος λίγος, η ελαστικότητα μικρή...Αυτό τουλάχιστον που με 'φτιάχνει' είναι ότι με όλα αυτά αισθάνομαι ενεργός, ζωντανός και μάχιμος. Στο κάτω-κάτω δεν πρόκειται για σκλαβιά ούτε για αντικείμενα και δράσεις τις οποίες κάποιος μου επέβαλε με το στανιό.
Όταν νιώθεις ότι η μπάλα είναι στα δικά σου πόδια, κάνεις τα πάντα για να την κρατήσεις, αν μάλιστα είσαι και φαντεζί παίχτης, η αγωνία της κατοχής γίνεται μια ευχάριστη πρόκληση. Την καλημέρα μου.

Τιβί or not τιβί?

Εδώ και λίγες μέρες έφυγαν οι δικοί μου για το χωριό και έτσι είμαι home alone! Ωραία η αίσθηση του να μένεις μόνος, η αυτο-οργάνωση και η ανεξαρτησία είναι έννοιες οι οποίες πάντοτε με ιντρίγκαραν...Είμαι στα καλύτερά μου όπως καταλαβαίνετε! Χωρίς τη γκρίνια της μάνας μου, την αγωνία και τον υπερπροστατευτισμό του πατέρα μου, τις τσιρίδες της αδερφής μου...Καλά είναι! Βάζω τη μουσικούλα μου, φτιάχνω το καφεδάκι μου, διαβάζω, μπαίνω στο net και παίρνω παραμάζωμα τα blogs και διαβάζω τις απόψεις αυτών που έχουν την ίδια λόξα με μένα, το να οργανώνουν τις σκέψεις τους και να αρχίζουν το μπλιμπλίκι, βλέπω καμιά ταινιούλα με την Αθηνά, άρχοντας ο Lovos σας λέω!
Και ξέρετε γιατί εκτιμώ τόσο πολύ αυτές τις στιγμές, αυτές τις -εν οικία- διακοπές; Πρίν από καμιά βδομάδα πάει να ανοίξει η αδερφή μου την του-βου και ξαφνικά ακούγεται ένα μπζζζζ, άλλο ένα μπζζζζ, ξανάμανα μπζζζζ, παφ! Αυτό ήταν, το χαζοκούτι, αυτή η αποθήκη ηλεκτρομαγνητικής μαλακίας τα παιξε! Γεια σας! Η αντίδρασή μου;

-Όχι ρε γαμώτο τι θα κάνω τώρα θα κοιτάω τα ντουβάρια; Γιόγκα να κάνω, τι; Να κοιτάζω τη βρύση μην τυχόν στάξει και χαθεί λίγο από το νερό του πλανήτη και βάρος να το χω στη συνείδησή μου;

Δε φαντάζεστε πόσες φορές στόλισα τη θεά Τύχη με το συμπαθέστατο ρήμα 'γαμώ'...
Αυτά την περασμένη Παρασκευή. Πέρασε μια βδομάδα. Κανονικά θα έπρεπε να την πάρω παραμάσχαλα, να την πάω σε κανένα μάστορα (παλιού τύπου η συσκευή) και να περιμένω εναγωνίως την επισκευασμένη τηλε-(θολούρα)-όραση. Αντ' αυτού ξέρετε τι έκανα; Την έγραψα μεγαλοπρεπέστατα στους αδένες μου. Και ποιά τα αποτελέσματα αυτής της πράξης; Έχει ηρεμήσει το κεφάλι μου, προχώρησα μια εργασία για το phd χωρίς να ζοριστώ -διάβασμα με φραπεδάκι- αράξαμε με την Αθηνά και ακούσαμε μουσικούλα, χτες είδαμε και το: "Ο χαμένος τα παίρνει όλα" με τη μορφάρα τον Αγγελάκα, έφτιαξα αυτό το blog, έψαξα ένα σωρό παπαριές για να το στολίσω, άρχισα να κουτσομαθαίνω HTML, να φτιάχνω καλύτερα τοστάκια να τρώω (μην περιμένετε κάτι άλλο ακόμα, έλεος), πότισα τις γλαστρούλες, αύριο θα ρίξω και μια μίνι φασίνα...
Ποιό είναι λοιπόν το ζουμί, ποιό είναι το δίδαγμα; Ασχολήθηκα με ένα σκασμό πράγματα, έψαξα, έμαθα πραματάκια, αλλά και κούλαρα, διασκέδασα, ηρέμησα...Και όλα αυτά χωρίς την τηλεόραση απέναντι από τα μάτια μου! Ποτέ -και ειδικά τα τελευταία χρόνια- δεν ήμουν ώρες ατέλειωτες απέναντι από το 'γυαλί'. Ειδήσεις, μπαλίτσα, εκπομπές του ΣΚΑΪ, άντε και καμία μεσημεριανή αηδιούλα για ξελαμπικάρισμα είναι η τηλεοπτική μου 'τροφή'. Άρχισα να κατανοώ απόλυτα αυτούς τους τυπάδες που cent τσακιστό δε χαλάνε για να δούν τηλεοπτικά προγράμματα. Όλους αυτούς τους αντι-τιβι-στές τους θεωρούσα δήθεν, ψωνάρες, ψεύτες και δε συμμαζεύεται. Είμαι πλέον ένθερμος υποστηρικτής τους, πιστεύω πως είναι ακτιβιστές, αντιστασιακοί οι οποίοι μάχονται κατά της κομποστοποίησης του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Το καθεστώς της παραπληροφόρησης και της τηλε-σάχλας τους σνομπάρει, αλλά κατά βάθος τους φοβάται, τους τρέμει, χέζεται πάνω του σας λέω! Όλοι οι παρουσιαστές, από τον πιο σοβαρό (σοβαροφανή θα 'ελεγα...) μέχρι το πιο φαιδρό τηλε-νούμερο επικαλούνται τους τηλεθατές, τον ΚΟΣΜΟ για να στηρίξουν τις απόψεις τους. Ποιός/ποιά είσαι εσύ που θα μιλήσεις εκ μέρους του κόσμου; Ένας δικτάτορας, ένας μονάρχης, ο Χαμουραμπί;;;
Πίσσα και πούπουλα θέλετε. Να μπουκάρουμε όλοι στα κωλογραφεία σας και να σας επιβάλουμε τη σκληρότερη τιμωρία: να σας βάλουμε με το στανιό να βλέπετε τις αηδίες που οι ίδιοι δημιουργείτε, χωρίς διάλειμμα, χωρίς μέτρο, χωρίς συγκεκριμένη δοσολογία...Αυτή θα είναι η πιο πετυχημένη επανάσταση, σίγουρη πετυχεσά σας λέω!
Θα μου πείτε (για να παίξω λίγο και το ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου) βράζουν όλοι στο ίδιο καζάνι; Φυσικά και όχι! Οι έντιμοι άνθρωποι, δηλαδή οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν συναίσθηση της ευθύνης που κουβαλούν κάνουν σιωπηλά τη δουλειά τους, κι ας μην αναγνωριστεί το έργο τους ποτέ...Όμως αυτό είναι το σωστό; Οι πραγματικά άξιοι, οι σίγουρα καταρτισμένοι πρέπει πάντοτε μα ΠΑΝΤΟΤΕ να είναι οι Δον Κιχώτες του σήμερα -όπως παρουσιάζονται από το σύστημα-;
Βαρέθηκα, κουράστηκα, δε μπορώ να απασχολώ άλλο το μυαλό μου με τις τηλε-κότες και τα τηλε-σκουπίδια. Δε βγάζω την ουρά μου απ' έξω, έχω καταναλώσει κι εγώ τεράστιες ποσότητες ραδιενεργών τηλε-καταλοίπων, έχω χάσει πολύ χρόνο. Καθισμένος αναπαυτικά, λοβοτομημένος πνευματικά. Εγκεφαλικά νεκρός.
Πότε επιτέλους θα σηκωθεί μία θύελλα σε κοινωνικό επίπεδο, η οποία θα αποκαταστήσει τα πράγματα και θα φέρει την αρμονία, τη σοβαρότητα και την ποιότητα στην πληροφόρηση; Πάλι καλά που υπάρχει και το Internet και ακούγονται και δέκα φωνές διαμαρτυρίας...Καλημέρα και να προσέχετε!

Όταν θυμάσαι, ηρεμείς...

Μάλλον έχει δίκιο το φιλαράκι μου ο Καραφλοδαίμονας, του οποίου το άκρως ενδιαφέρον blog θα βρείτε εδώ, όταν λέει ότι "η ωραιοποίηση του παρελθόντος αποτελεί κατά έναν περίεργο τρόπο παρηγορια για το δύσκολο παρόν μας". Έτσι είναι. Σκέφτεσαι πως πάντα υπήρχαν κρίσεις και εντάσεις και κυρίως παίρνεις κουράγιο όταν λες "ε και; Ακόμη και μετά από αυτό βγήκα αλώβητος, σιγά!" Μεγάλο πράγμα οι εμπειρίες και το "ψήσιμο στη ζωή", και φανταστείτε ότι όλα αυτά τα λέω όχι στα 64 αλλά στα 24 μου.
Τις προάλλες, βρήκα μέσα από το facebook, το Δημήτρη, ένα συμμαθητή μου στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο (το ένδοξο 32ο της Αθήνας στην καρδιά των Πατησίων, που στεγαζόταν στα "διδακτήρια" του Μιχαήλ Νομικού, οι περισσότεροι θα γνωρίζετε φυσικά το 8ο, το έτερο σχολείο που βρισκόταν κάτω από την ίδια στέγη). Μισό λεπτό, τι έλεγα;
Α ναι, για το συμμαθητή μου το Δημήτρη! Θυμάμαι ότι ήταν από τα πρώτα παιδιά (φανταστείτε, μιλάμε για τέλη 90s) που είχε κινητό και το κουβαλούσε στην τάξη, ένα ασπρόμαυρο ΝΟΚΙΑ με μονοφωνικούς ήχους, έκανε θραύση τότε...Το παλικάρι είχε τρέλα με το μπάσκετ και τα ηλεκτρονικά, αλλά τσακωνόταν συχνά και με πολλούς. Ωστόσο, γενικά φρόντιζε να περνά απαρατήρητος, και ήταν εντάξει απέναντί μου τουλάχιστον. Όταν τέλειωσε το Λύκειο πέρασε σε μια σχολή της επαρχίας και από τότε -με εξαίρεση 2-3 άκυρες και σύντομες συναντήσεις- έχασα τα ίχνη του.
Όλα αυτά εως ότου τον βρώ στο facebook. Ένα απόγευμα αρχίσαμε να chat-άρουμε...'Που σαι ρε Δημήτρη; Η σχολή;'.Και παίρνω την αποστομωτική και ΑΚΥΡΗ απάντηση:'Ρε φίλε άστα που να στα λέω!Είμαι αστυνομικός, χαχα, γάμησέ τα!'. Αυτό ήταν. Πάνε τα παιδικά πάρτι, οι κοπάνες οι συνοδευόμενες από την αφελή δικαιολογία-ψέμμα 'κύριε έχει προπόνηση η ομάδα βόλεϊ', οι καταλήψεις, το 15μελές, οι αποβολές, το να παίζουμε ποδόσφαιρο με ένα πατημένο κουτάκι coca-cola (ναί, το κάναμε κι αυτό). Πάπαλα! Παρελθόν όλα αυτά και μάλιστα μακρινό, θαμμένο...
Τώρα; Τώρα ο Δημήτρης είναι στην ΕΛ.ΑΣ, εγώ συνεχίζω τις σπουδές μου (ΕΜΠ), ο Θέμης κάνει Phd στην Αγγλία, ο Μανώλης τελειώνει Μηχανολογία,ο...., η....και δε συμμαζεύεται. Μεγαλώσαμε...Πάνε εκείνες οι εποχές, τότε που...
-Ακούγαμε Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Σάκη Ρουβά (παίδες μη γελάτε, ωραία τα παλιά κομμάτια του!), Ρακιντζή, Ημισκούμπρια (Μανώλη θυμάσαι την πόρωση με το 'Βουκολικό') αλλά και Scorpions, Queen, Metallica και...και...
-(Μικρότεροι).Πλησίαζαν γιορτές και τρέχαμε στο Μινιόν ή στο Λαμπρόπουλο με τους γονείς μας και τους αλλάζαμε τα φώτα για να μας πάρουν το SEGA (είχα το Master System II) ή το επιτραπέζιο που ήταν της μόδας σ' εκείνη τη σεζόν...
-Τις μονοήμερες εκδρομές και το πρώτο μπιλιάρδο...στη Χαλκίδα...
-Την τριήμερη στα Γιάννενα και τις πόρτες που τρώγαμε στα clubs της περιοχής. Με μέσον -Ηπειρώτισσα η φυσικός μας- καταφέραμε και μπουκάραμε για να ζήσουμε την πρώτη μας club-o-εμπειρία
-Το πρώτο μου κόλλημα με κοπέλα και οι ομολογουμένως αστείες και αγωνιώδεις προσπάθειές μου να τη 'ρίξω'
-Τις πρώτες ατέλειωτες βόλτες με αμάξι με τη μουσική στο τέρμα (Νίκο θυμάσαι;), τις πρώτες διακοπές με φίλους, τα καφριλίκια στην Πατησίων, τον Αντώνη να το παίζει λιπόθυμος και τις γιαγιάδες να κοιτάζουν αποσβολωμένες και εμάς τους υπόλοιπους να έχουμε ΚΛΑΣΕΙ στο γέλιο!
Τότε...μια απλή λέξη αλλά πόσα κουβαλάει η ρημάδα...Τα ματαλέμε!

ΥΓ: Η φωτογραφία είναι από το group του 32ου Γυμνασίου στο facebook, απλά τη δανείζομαι. Τα credits στο μέλος που την ανέβασε! Εντυπωσιακό πλάνο!

Here I am (rock you like a hurricane)!

Φίλες και φίλοι του νεοφώτιστου blog μου γειά σας! Πρόκειται για ένα νέο ξεκίνημα της προσπάθειάς μου που άρχισε πρίν από δέκα περίπου μήνες, αλλά σταμάτησε αναπάντεχα καθώς τα συγγραφικά e-ποδαράκια μου λυγίσανε από τα πρώτα κιόλας βήματα αυτού του ταξιδιού. Της προσπάθειας, δηλαδή του να σχολιάζω θέματα και καταστάσεις τόσο των προσωπικών μου βιωμάτων όσο και της ευρύτερης κοινωνικής ζωής καθ' ότι σ' ένα μεγάλο χωριό ζούμε όλοι...
Όπως όλοι οι γνωστοί και φίλοι μου γνωρίζουν από πρώτο χέρι (παράσημο υπομονής και καρτερικότητας πρέπει να απονεμηθεί σε όλους σας, βρε παιδιά...) είμαι ίσως βιαστικός και ανυπόμονος στην κριτική που ασκώ επί παντός επιστητού (όχι όμως κακεντρεχής ούτε και δήθεν). Ακόμη, με χαρακτηρίζει ένας τρελός (θεότρελος όμως ) αυθορμητισμός, ένα κατακούτελο out of the blue θα έλεγε κάποιος σε άπταιστα ελληνικά... Το λέω αυτό για να έχω ήσυχη τη συνείδηση και το κεφάλι μου, όχι τίποτ' άλλο...
Να μαι λοιπόν ξανά στη blog-ό-σφαιρα, μπαίνω στο γήπεδο σαν άλλος Rivaldo (ωχ, καταλάβατε και τις ποδοσφαιρικές μου προτιμήσεις) και είμαι έτοιμος να δώσω μπαλιές (απόψεις), να αμυνθώ σθεναρά και να σκοράρω στα διαδικτυακά δίχτυα!!!

Here I am, rock you like a hurricane, που θα λέγανε και οι φίλοι μου οι Σκορπιοί (ντάξει όχι ακριβώς φίλοι, σε δύο live τους πήγα). Stay tuned!
Α, και κάτι τελευταίο (προς το παρόν πάντα): προσοχή στη λεκτική ακτινοβολία, επηρεάζει ακόμα και τα οστά κατά το "η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει".