Τιβί or not τιβί?

Εδώ και λίγες μέρες έφυγαν οι δικοί μου για το χωριό και έτσι είμαι home alone! Ωραία η αίσθηση του να μένεις μόνος, η αυτο-οργάνωση και η ανεξαρτησία είναι έννοιες οι οποίες πάντοτε με ιντρίγκαραν...Είμαι στα καλύτερά μου όπως καταλαβαίνετε! Χωρίς τη γκρίνια της μάνας μου, την αγωνία και τον υπερπροστατευτισμό του πατέρα μου, τις τσιρίδες της αδερφής μου...Καλά είναι! Βάζω τη μουσικούλα μου, φτιάχνω το καφεδάκι μου, διαβάζω, μπαίνω στο net και παίρνω παραμάζωμα τα blogs και διαβάζω τις απόψεις αυτών που έχουν την ίδια λόξα με μένα, το να οργανώνουν τις σκέψεις τους και να αρχίζουν το μπλιμπλίκι, βλέπω καμιά ταινιούλα με την Αθηνά, άρχοντας ο Lovos σας λέω!
Και ξέρετε γιατί εκτιμώ τόσο πολύ αυτές τις στιγμές, αυτές τις -εν οικία- διακοπές; Πρίν από καμιά βδομάδα πάει να ανοίξει η αδερφή μου την του-βου και ξαφνικά ακούγεται ένα μπζζζζ, άλλο ένα μπζζζζ, ξανάμανα μπζζζζ, παφ! Αυτό ήταν, το χαζοκούτι, αυτή η αποθήκη ηλεκτρομαγνητικής μαλακίας τα παιξε! Γεια σας! Η αντίδρασή μου;

-Όχι ρε γαμώτο τι θα κάνω τώρα θα κοιτάω τα ντουβάρια; Γιόγκα να κάνω, τι; Να κοιτάζω τη βρύση μην τυχόν στάξει και χαθεί λίγο από το νερό του πλανήτη και βάρος να το χω στη συνείδησή μου;

Δε φαντάζεστε πόσες φορές στόλισα τη θεά Τύχη με το συμπαθέστατο ρήμα 'γαμώ'...
Αυτά την περασμένη Παρασκευή. Πέρασε μια βδομάδα. Κανονικά θα έπρεπε να την πάρω παραμάσχαλα, να την πάω σε κανένα μάστορα (παλιού τύπου η συσκευή) και να περιμένω εναγωνίως την επισκευασμένη τηλε-(θολούρα)-όραση. Αντ' αυτού ξέρετε τι έκανα; Την έγραψα μεγαλοπρεπέστατα στους αδένες μου. Και ποιά τα αποτελέσματα αυτής της πράξης; Έχει ηρεμήσει το κεφάλι μου, προχώρησα μια εργασία για το phd χωρίς να ζοριστώ -διάβασμα με φραπεδάκι- αράξαμε με την Αθηνά και ακούσαμε μουσικούλα, χτες είδαμε και το: "Ο χαμένος τα παίρνει όλα" με τη μορφάρα τον Αγγελάκα, έφτιαξα αυτό το blog, έψαξα ένα σωρό παπαριές για να το στολίσω, άρχισα να κουτσομαθαίνω HTML, να φτιάχνω καλύτερα τοστάκια να τρώω (μην περιμένετε κάτι άλλο ακόμα, έλεος), πότισα τις γλαστρούλες, αύριο θα ρίξω και μια μίνι φασίνα...
Ποιό είναι λοιπόν το ζουμί, ποιό είναι το δίδαγμα; Ασχολήθηκα με ένα σκασμό πράγματα, έψαξα, έμαθα πραματάκια, αλλά και κούλαρα, διασκέδασα, ηρέμησα...Και όλα αυτά χωρίς την τηλεόραση απέναντι από τα μάτια μου! Ποτέ -και ειδικά τα τελευταία χρόνια- δεν ήμουν ώρες ατέλειωτες απέναντι από το 'γυαλί'. Ειδήσεις, μπαλίτσα, εκπομπές του ΣΚΑΪ, άντε και καμία μεσημεριανή αηδιούλα για ξελαμπικάρισμα είναι η τηλεοπτική μου 'τροφή'. Άρχισα να κατανοώ απόλυτα αυτούς τους τυπάδες που cent τσακιστό δε χαλάνε για να δούν τηλεοπτικά προγράμματα. Όλους αυτούς τους αντι-τιβι-στές τους θεωρούσα δήθεν, ψωνάρες, ψεύτες και δε συμμαζεύεται. Είμαι πλέον ένθερμος υποστηρικτής τους, πιστεύω πως είναι ακτιβιστές, αντιστασιακοί οι οποίοι μάχονται κατά της κομποστοποίησης του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Το καθεστώς της παραπληροφόρησης και της τηλε-σάχλας τους σνομπάρει, αλλά κατά βάθος τους φοβάται, τους τρέμει, χέζεται πάνω του σας λέω! Όλοι οι παρουσιαστές, από τον πιο σοβαρό (σοβαροφανή θα 'ελεγα...) μέχρι το πιο φαιδρό τηλε-νούμερο επικαλούνται τους τηλεθατές, τον ΚΟΣΜΟ για να στηρίξουν τις απόψεις τους. Ποιός/ποιά είσαι εσύ που θα μιλήσεις εκ μέρους του κόσμου; Ένας δικτάτορας, ένας μονάρχης, ο Χαμουραμπί;;;
Πίσσα και πούπουλα θέλετε. Να μπουκάρουμε όλοι στα κωλογραφεία σας και να σας επιβάλουμε τη σκληρότερη τιμωρία: να σας βάλουμε με το στανιό να βλέπετε τις αηδίες που οι ίδιοι δημιουργείτε, χωρίς διάλειμμα, χωρίς μέτρο, χωρίς συγκεκριμένη δοσολογία...Αυτή θα είναι η πιο πετυχημένη επανάσταση, σίγουρη πετυχεσά σας λέω!
Θα μου πείτε (για να παίξω λίγο και το ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου) βράζουν όλοι στο ίδιο καζάνι; Φυσικά και όχι! Οι έντιμοι άνθρωποι, δηλαδή οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν συναίσθηση της ευθύνης που κουβαλούν κάνουν σιωπηλά τη δουλειά τους, κι ας μην αναγνωριστεί το έργο τους ποτέ...Όμως αυτό είναι το σωστό; Οι πραγματικά άξιοι, οι σίγουρα καταρτισμένοι πρέπει πάντοτε μα ΠΑΝΤΟΤΕ να είναι οι Δον Κιχώτες του σήμερα -όπως παρουσιάζονται από το σύστημα-;
Βαρέθηκα, κουράστηκα, δε μπορώ να απασχολώ άλλο το μυαλό μου με τις τηλε-κότες και τα τηλε-σκουπίδια. Δε βγάζω την ουρά μου απ' έξω, έχω καταναλώσει κι εγώ τεράστιες ποσότητες ραδιενεργών τηλε-καταλοίπων, έχω χάσει πολύ χρόνο. Καθισμένος αναπαυτικά, λοβοτομημένος πνευματικά. Εγκεφαλικά νεκρός.
Πότε επιτέλους θα σηκωθεί μία θύελλα σε κοινωνικό επίπεδο, η οποία θα αποκαταστήσει τα πράγματα και θα φέρει την αρμονία, τη σοβαρότητα και την ποιότητα στην πληροφόρηση; Πάλι καλά που υπάρχει και το Internet και ακούγονται και δέκα φωνές διαμαρτυρίας...Καλημέρα και να προσέχετε!

Όταν θυμάσαι, ηρεμείς...

Μάλλον έχει δίκιο το φιλαράκι μου ο Καραφλοδαίμονας, του οποίου το άκρως ενδιαφέρον blog θα βρείτε εδώ, όταν λέει ότι "η ωραιοποίηση του παρελθόντος αποτελεί κατά έναν περίεργο τρόπο παρηγορια για το δύσκολο παρόν μας". Έτσι είναι. Σκέφτεσαι πως πάντα υπήρχαν κρίσεις και εντάσεις και κυρίως παίρνεις κουράγιο όταν λες "ε και; Ακόμη και μετά από αυτό βγήκα αλώβητος, σιγά!" Μεγάλο πράγμα οι εμπειρίες και το "ψήσιμο στη ζωή", και φανταστείτε ότι όλα αυτά τα λέω όχι στα 64 αλλά στα 24 μου.
Τις προάλλες, βρήκα μέσα από το facebook, το Δημήτρη, ένα συμμαθητή μου στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο (το ένδοξο 32ο της Αθήνας στην καρδιά των Πατησίων, που στεγαζόταν στα "διδακτήρια" του Μιχαήλ Νομικού, οι περισσότεροι θα γνωρίζετε φυσικά το 8ο, το έτερο σχολείο που βρισκόταν κάτω από την ίδια στέγη). Μισό λεπτό, τι έλεγα;
Α ναι, για το συμμαθητή μου το Δημήτρη! Θυμάμαι ότι ήταν από τα πρώτα παιδιά (φανταστείτε, μιλάμε για τέλη 90s) που είχε κινητό και το κουβαλούσε στην τάξη, ένα ασπρόμαυρο ΝΟΚΙΑ με μονοφωνικούς ήχους, έκανε θραύση τότε...Το παλικάρι είχε τρέλα με το μπάσκετ και τα ηλεκτρονικά, αλλά τσακωνόταν συχνά και με πολλούς. Ωστόσο, γενικά φρόντιζε να περνά απαρατήρητος, και ήταν εντάξει απέναντί μου τουλάχιστον. Όταν τέλειωσε το Λύκειο πέρασε σε μια σχολή της επαρχίας και από τότε -με εξαίρεση 2-3 άκυρες και σύντομες συναντήσεις- έχασα τα ίχνη του.
Όλα αυτά εως ότου τον βρώ στο facebook. Ένα απόγευμα αρχίσαμε να chat-άρουμε...'Που σαι ρε Δημήτρη; Η σχολή;'.Και παίρνω την αποστομωτική και ΑΚΥΡΗ απάντηση:'Ρε φίλε άστα που να στα λέω!Είμαι αστυνομικός, χαχα, γάμησέ τα!'. Αυτό ήταν. Πάνε τα παιδικά πάρτι, οι κοπάνες οι συνοδευόμενες από την αφελή δικαιολογία-ψέμμα 'κύριε έχει προπόνηση η ομάδα βόλεϊ', οι καταλήψεις, το 15μελές, οι αποβολές, το να παίζουμε ποδόσφαιρο με ένα πατημένο κουτάκι coca-cola (ναί, το κάναμε κι αυτό). Πάπαλα! Παρελθόν όλα αυτά και μάλιστα μακρινό, θαμμένο...
Τώρα; Τώρα ο Δημήτρης είναι στην ΕΛ.ΑΣ, εγώ συνεχίζω τις σπουδές μου (ΕΜΠ), ο Θέμης κάνει Phd στην Αγγλία, ο Μανώλης τελειώνει Μηχανολογία,ο...., η....και δε συμμαζεύεται. Μεγαλώσαμε...Πάνε εκείνες οι εποχές, τότε που...
-Ακούγαμε Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Σάκη Ρουβά (παίδες μη γελάτε, ωραία τα παλιά κομμάτια του!), Ρακιντζή, Ημισκούμπρια (Μανώλη θυμάσαι την πόρωση με το 'Βουκολικό') αλλά και Scorpions, Queen, Metallica και...και...
-(Μικρότεροι).Πλησίαζαν γιορτές και τρέχαμε στο Μινιόν ή στο Λαμπρόπουλο με τους γονείς μας και τους αλλάζαμε τα φώτα για να μας πάρουν το SEGA (είχα το Master System II) ή το επιτραπέζιο που ήταν της μόδας σ' εκείνη τη σεζόν...
-Τις μονοήμερες εκδρομές και το πρώτο μπιλιάρδο...στη Χαλκίδα...
-Την τριήμερη στα Γιάννενα και τις πόρτες που τρώγαμε στα clubs της περιοχής. Με μέσον -Ηπειρώτισσα η φυσικός μας- καταφέραμε και μπουκάραμε για να ζήσουμε την πρώτη μας club-o-εμπειρία
-Το πρώτο μου κόλλημα με κοπέλα και οι ομολογουμένως αστείες και αγωνιώδεις προσπάθειές μου να τη 'ρίξω'
-Τις πρώτες ατέλειωτες βόλτες με αμάξι με τη μουσική στο τέρμα (Νίκο θυμάσαι;), τις πρώτες διακοπές με φίλους, τα καφριλίκια στην Πατησίων, τον Αντώνη να το παίζει λιπόθυμος και τις γιαγιάδες να κοιτάζουν αποσβολωμένες και εμάς τους υπόλοιπους να έχουμε ΚΛΑΣΕΙ στο γέλιο!
Τότε...μια απλή λέξη αλλά πόσα κουβαλάει η ρημάδα...Τα ματαλέμε!

ΥΓ: Η φωτογραφία είναι από το group του 32ου Γυμνασίου στο facebook, απλά τη δανείζομαι. Τα credits στο μέλος που την ανέβασε! Εντυπωσιακό πλάνο!

Here I am (rock you like a hurricane)!

Φίλες και φίλοι του νεοφώτιστου blog μου γειά σας! Πρόκειται για ένα νέο ξεκίνημα της προσπάθειάς μου που άρχισε πρίν από δέκα περίπου μήνες, αλλά σταμάτησε αναπάντεχα καθώς τα συγγραφικά e-ποδαράκια μου λυγίσανε από τα πρώτα κιόλας βήματα αυτού του ταξιδιού. Της προσπάθειας, δηλαδή του να σχολιάζω θέματα και καταστάσεις τόσο των προσωπικών μου βιωμάτων όσο και της ευρύτερης κοινωνικής ζωής καθ' ότι σ' ένα μεγάλο χωριό ζούμε όλοι...
Όπως όλοι οι γνωστοί και φίλοι μου γνωρίζουν από πρώτο χέρι (παράσημο υπομονής και καρτερικότητας πρέπει να απονεμηθεί σε όλους σας, βρε παιδιά...) είμαι ίσως βιαστικός και ανυπόμονος στην κριτική που ασκώ επί παντός επιστητού (όχι όμως κακεντρεχής ούτε και δήθεν). Ακόμη, με χαρακτηρίζει ένας τρελός (θεότρελος όμως ) αυθορμητισμός, ένα κατακούτελο out of the blue θα έλεγε κάποιος σε άπταιστα ελληνικά... Το λέω αυτό για να έχω ήσυχη τη συνείδηση και το κεφάλι μου, όχι τίποτ' άλλο...
Να μαι λοιπόν ξανά στη blog-ό-σφαιρα, μπαίνω στο γήπεδο σαν άλλος Rivaldo (ωχ, καταλάβατε και τις ποδοσφαιρικές μου προτιμήσεις) και είμαι έτοιμος να δώσω μπαλιές (απόψεις), να αμυνθώ σθεναρά και να σκοράρω στα διαδικτυακά δίχτυα!!!

Here I am, rock you like a hurricane, που θα λέγανε και οι φίλοι μου οι Σκορπιοί (ντάξει όχι ακριβώς φίλοι, σε δύο live τους πήγα). Stay tuned!
Α, και κάτι τελευταίο (προς το παρόν πάντα): προσοχή στη λεκτική ακτινοβολία, επηρεάζει ακόμα και τα οστά κατά το "η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει".